Unh dos multitudinarios asados feitos polos emigrantes en Arxentina. Desta volta son os da Soeciedade Vigo / LPL
"A poboación humana foi sempre cazadora. Cando o home descubriu o lume
deuse de conta de que a carne cociñada era máis substanciosa. Por iso, a
maioría dos pobos do mundo comezaron a asar as súas carnes enriba dun
lume.
Todo o que se cazaba ou pescaba era fundamentalmente asado ou fervido. Como di o dito arxentino “todo bicho que camina va para el asador”.
Non soamente os animais tiñan ese tráxico destino, tamén foron moitos
miles de humanos, inclusive algúns galegos, os que terminaron asados á
brasa, devorados en suculentos festíns antropofáxicos, durante a
conquista americana. (...)
A historia do churrasco en Galicia
O asado en Galicia ou o mal ou incorrecto término de “churrasco” é
unha comida de recente popularidade no noso país. A comida galega da
costa ou do interior estaba historicamente composta polos produtos
básicos, que a propia familia podía producir no campo ou traídos do mar.
É así que eran cotiás as “caldeiradas de peixe” ou os cocidos, cos
produtos que se cultivaban ou animais que se criaban.
Todo o que se
producía ía parar á ola. Ao principio todo estaba acompañado por
castañas fervidas, que suplía ao pan inexistente nas comidas. O aceite
comestible era practicamente descoñecido a partir de que foron cortados
todas as oliveiras. A pataca, o millo e o tomate chegaron co
descubrimento de América e o arroz non era parte do menú dos galegos.
Os nosos antepasados comían alimentos naturais, con pouca elaboración gastronomía. A partir do século XVIII e principios do XIX logo da revolución francesa
e a invasión napoleónica, comezan a producirse importante cambios na
elaboración culinaria, aínda que na nosa Galicia tradicional e
conservadora, estes cambios foron pouco notables.
A fins do século XIX prodúcese unha gran ola
migratoria cara á Arxentina, Uruguai e Cuba, que aínda era colonia. Coa
chegada dos galegos a estes países comézanse a organizar os primeiros
centros galegos, a edición de xornais, coros etc. Os nosos emigrantes
traballaban de sol a sol, nalgúns casos como en Salvador de Bahía
(Brasil), non descansaban nin os domingos, explotados polos mesmos
familiares ou paisanos da aldea.
Os nosos emigrantes trasladaban as súas pertenzas en
grandes caixas, onde separadamente dos seus enseres levaban os seus
recordos, a música, os gustos culinarios, a morriña. No seu imaxinario
estaban as súas comidas preferidas. Na maioría dos casos o bacallao ou o
pulpo preparado con patacas eran as comidas que máis se botaban en
falla. As mesmas que eran as preferidas para celebrar un gran
acontecemento familiar ou as festas de fin de ano.
Os emigrantes a partir de comezar a traballar e integrarse á
sociedade de acolleita, tivéronse que adaptar á gastronomía do país. Non
sempre lles foi fácil, tomar o típico mate arxentino, porque, ao
principio, lles producía noxo.
Por aqueles anos de principios do século XX, cando nacía o tango e
Bos Aires era o Paris americano, a Arxentina tiña unha das mellores
cociñas do mundo. A chegada de emigrantes de todos os recunchos do
planeta, convertíana nunha das gastronomías mais variadas, con bos
produtos e con pratos para todos os gustos. Desde a comida crioula,
italiana, galega, francesa, alemá, ata xudía, árabe ou turca.
Os produtos que non se conseguían na Arxentina chegaban nos barcos
mercantes, cargados de alimentos e produtos europeos. Así chegaba o bacallau salgado, as sardiñas e anchoas enlatadas en Vigo ou a auga Cabreiroá que se exportaba desde Verín.
Os Indianos
Na Arxentina de fins de século XIX, algúns galegos fixeron
verdadeiras fortunas.Mesmo foron grandes gandeiros como os Pereira, que
se emparentaron cos Iraola na Prata; o multimillonario Ramón Santamaría
en Tandil; o pontevedrés Casimiro Duran, dono de media provincia de Bos
Aires; Ibón Noya en Santa Cruz ou Manuel Bares e Felix Soage na chaira
pampeana.
Tamén houbo galegos que triunfaron no comercio e a industria,
acumulando importantes fortunas, como o caso do emigrante de Gondomar,
Manuel Antonio Salgueiro tamén chamado o “Rei do Pomo”.
Por aqueles tempos a Arxentina era gran exportadora de coiro e la. Os
gauchos ou peóns rurais alimentábanse diariamente da carne asada á
brasa. Matábase unha res, sacábaselle o coiro e soamente comíaselle as
polpas de carne, o resto quedaba para as aves carroñeiras. Este costume
popularizouse a toda a sociedade e converteuse no prato preferido deste
país e do veciño Uruguai.
Os emigrantes que fundaran as súas primeiras
institucións sociais, culturais ou recreativas sumáronse ao gusto polo
asado. Nos seus típicos picnic dos domingos, o asado non podía faltar,
tampouco o mate e ata aprenderon a xogar ao Truco, xogo de barallas moi
popular no Rio da Prata.
Os indianos ao regresar ás súas aldeas -algúns deles- fixeron obras
benéficas, construíron escolas, obras públicas e entre outras cousas
levaron o típico “asado arxentino”, para degustar cos seus paisanos, de
forma masiva.
Unha das primeiras zonas de Galicia que se comezou a realizar os primeiros asados ou “churrascos” foi o Val Miñor, de onde emigraron especialmente á Arxentina e Uruguai.
Eran famosos os asados realizados polo adegueiro Manuel Lemos,
quen posuía unha das empresas vitivinícolas máis importante da
Arxentina “La Superiora”, frecuentaba realizar grandes asados populares,
para agasallar aos seus veciños.
Lemos foi o impulsor dun dos primeiros proxectos turístico de Galicia, que foi o complexo de Praia América,
en Nigran. O plan do Indiano consistiu en comprar os terreos dos
arredores da praia de Lourido e construír casas de pedra, na súa liña
litoral, como así tamén un pequeno hotel. As vivendas construídas foron
vendidas ao valor de custo, co fin de promover turísticamente a zona.
Estas ideas tróuxoas da Arxentina, onde se crearon da nada, grandes
cidades turísticas como Mar del Prata, na costa atlántica.
En homenaxe ao continente que lle deu acubillo, propuxo que a praia
de Lourido, levase o nome de América, en recordo a aquel continente.
Manuel Lemos foi un empresario moi creativo, na provincia onde tiña
as súas bodegas en Mendoza, creou a Festa da Vendima, unha das máis
famosa do mundo, dedicada a promover esta bebida espiritual.
Tamén eran recoñecidos os churrascos organizados por Martín Echegaray,
aquel comerciante que se enriqueceu en Bos Aires, que importaba a auga
de Cabreiroá. A auga era embotellada no manantial de Verín a partir de
1907, sendo o seu propietario o coñecido indiano García Barbón, mecenas
da cidade de Vigo.
Echegaray foi o fundador da Empresa de Tranvías de Vigo e dono da
illa de Toraia. Nos seus famosos asados realizados na illa, eran
invitados os personaxes liberais progresistas de Vigo e o seu comarca.
Os mesmos eran eloxiados e comentados por toda a clase ilustrada da
época.
En Ribadavia, (Ourense) recórdanse que o primeiro en introducir o churrasco na comarca foi Armando Hermida Luaces,
destacado cineasta e millonario, que residiu na Arxentina. Hermida
comprou unha casa señorial no seu pobo, construíndo o primeiro asador ao
estilo arxentino, onde deleitaba aos seus veciños e amigos cunha boa
carne de tenreira ao asador.
A principios dos anos 70 ábrese un dos primeiros restaurantes especializados en asados crioulos, un deles “O Recuncho Arxentino”
foi fundado por José Alberto Jachaga na Travesía de Vigo. Aquel
Recuncho Arxentino foi o lugar de degustación da maioría dos arxentinos
famosos, que pasaban pola cidade. Desde Atahualpa Yupanki, Mercés Sosa
ou Maradona, saborearon a tenreira galega á brasa, condimentada cun
sabroso chimichurri, que anos despois patento o popular José Alberto
Jachaga.
Artigo de Lois Pérez Leira
CONSELLOS para preparar unha boa carne á brasa
A carne asada de porco ou tenreira é, sen dúbidas, a protagonista principal dos montes galegos. Para facer un bo “Churrasco” é necesario dar os seguintes pasos.
O LUME
A leña é un ingrediente importante á hora de facer un bo asado. A utilización de leña dálle mellor sabor á carne. Faia máis saborosa ao padal. En caso de utilizar carbón nalgúns establecementos especializados con produtos arxentinos, venden carbón vexetal de quebracho, que é un pouco máis caro, pero tamén rende máis.
PREPRACIÓN
Prepare o lume con leña ou carbón vexetal de quebracho preferentemente. Coloque unha grella á beira do lume (non enriba das chamas). Cando haxa suficientes brasas quentes, colóqueas por baixo da parrilla. Vostede poderá determinar si as brasas están á temperatura apropiada para empezar a cociñar, si pode colocar a súa man sobre a grella e aguantala aí só por catro segundos.Cando elixa o tipo de carne pida sempre Tenreira Galega segundo os propios asadores rioplatenses é a mellor carne de toda Europa para facer “churrascos”. Teña en conta que a graxa da carne favorece o seu sabor. A lentitude na formar de asar a carne permite que a mesma se vaia consumindo.Coloque a carne adobada con sal groso (salgala media hora antes) sobre a grella e cocíñea lentamente. Asegúrese de que as brasas da leña ou o carbón se manteñen quentes e emitan a súa calor de forma uniforme. Dar voltas a carne cando empece a liberar os seus mollos.
O segredo do CHIMICHURRI
Aínda que en Galicia impúxose un adobo especial “Feito na casa” para as carnes asadas, o Chimichurri na Arxentina e o Uruguai, é un complemento indispensable para lograr un “churrasco” exitoso. Os que presumen de ser grandes asadores néganse a revelar o segredo. Aínda que cada un ten unha receita persoal que é un “segredo” a voces.Chimichurri (ou abreviado chimi) é unha salsa ou adobo culinario de consistencia líquida típico de Arxentina. Xeralmente é unha salsa picante que se utiliza para acompañar carnes como o asado, ou os chourizos crioulos con pan, chamados popularmente “choripanes”. Ao revés de pans con chori, de chourizos. No idioma porteño do lunfardo, moitas palabras dinse ao revés ou ao “Vesre”Os ingredientes básicos son o aceite e o vinagre. Córtase moi picado o allo e o perexil. Ponse nun recipiente con pouca auga e dáselle un golpe de fervor de menos dun minuto.Logo a gusto agréganse todos os condimentos que o cociñero crea necesario, basicamente sal, ourego, axí molido, unha pizca de pimenta e pimentón picante. Agrégaselle aceite e vinagre, e axítase enérxicamente a fin de configurar a salsa. Gárdase para macerar nunha botella ou frasco transparente nun lugar fresco por polo menos 15 días. Se se quere máis picantes agregar pementa vermella – cayena ben machucada nun morteiro." (Historia de Galicia)
No hay comentarios:
Publicar un comentario